Brief 07. post uit Watou

WATOU, 13 juli 2019

Aan iemand die ik wel of niet ken,

Ze zeggen dat niets bestaat dat niet iets anders aanraakt.
Ze zeggen zoveel.
Maar het is waar. Dat van dat aanraken.

Zoals nu. Jij raakt deze brief aan. Terwijl wij hem daarnet nog aanraakten en de mens van de papierwinkel hem aanraakte en ooit was de brief een boom. En zo vormt alles een lange lange ketting van mensen die dingen doorgeven. Brieven. Woorden. Bomen. Speeksel. Een schouderklop. Van ver tot helemaal hier.

Nu we hier toch zijn. Wie ga jij aanraken vandaag? Of morgen? En de dag daarna? Zal het vol zijn en echt? Want dat is belangrijk. Waarom zou een mens iemand aanraken als het niet welgemeend is? Kan je evengoed naar de dokter gaan om aangeraakt te worden. Zouden mensen dat doen? Met een verzonnen ziekte naar de dokter gaan?

Het is gewoon ingewikkeld. Er zijn aanrakingen of woorden die je bijna niet voelt. En andere die jaren nazinderen. Iemand kan zich aan het andere eind van de wereld bevinden en toch dichtbij zijn. Heel vernuft. Meer nog. Iets bestaat misschien alleen doordat het door iets anders aangeraakt wordt.

Oh ja, zeiden we al dat dit een kettingbrief is? Bij deze. 'Dit is een kettingbrief.' Geef hem gerust door. Aan iemand die je kent of niet kent. Aan iemand die je heel even welgemeend wil aanraken, iemand die je een zak kan schelen, iemand wie je bijvoorbeeld wil zeggen: hey, soms denk ik aan je. Bijvoorbeeld.

Groetjes en succes!

© Jo Verhenne en Barbara Callewaert

Wat met de koekjes?